Potosi Minas

Hola de Bolivia!

Van Uyuni namen we de eerste bus in Bolivia, gedaan met asfaltwegen, een volgepropte bus met kleine moemoekes met al hun hebben en houden in de middengang.
Vanaf de bus even vertraging heeft of stopt beginnen alle boliviaanse passagiers ´VAMOS !!´te roepen >> vrij vertaald: ´vooruit met de lama !!´

Ondanks de zware regen en enkele kleine stopjes kwam de bus perfect als afgesproken na 6 uurtjes aan in Potosi, de grootste en hoogste (4000m) mijnstad van de wereld.

Eerste indruk: kinderarbeid in restaurants en bussen vanaf 8 jaar, stoffig, vuil en druk met hele smalle straatjes met veel busjes en autos - zonder verkeersregels of voetpaden -- hier geldt het recht van de sterkste (claxon)-- en wij erg op onze hoede want volgens alle reizigers die we passeerden tot hiertoe word er veel gestolen in Bolivia, vooral van ´gringos´: toeristen. We namen een taxi die regelrecht uit de film ´GREASE´ leek te komen; voor 2 personen 1 euro. Bolivia blijkt dus heel erg goedkoop te zijn, we slapen voor 50 bolivianos (ong. 8 euro) in een fijne Residencia Felcar.

We rusten uit om aan de hoogte te wennen en ons voor te bereiden op de uitstap naar de zilvermijnen van Cerro Rico (de rijke heuvel). Deze berg werd zo genoemd omdat de spanjaarden er een groot deel van hun rijkdom uithaalden.

• Minero del Cerro Rico de Potosi

Alvorens we naar de mijnen konden gaan namen Roberta en Santos, onze twee fijne boliviaanse gidsen, ons mee naar de plaatselijke mercado (markt) om inkopen te doen voor giften voor de mijnwerkers: coca-blaadjes, sigaretten, 96graden alcohol, dynamite,...

Dan kregen we onze gele mijnwerkersoutfit met helm en lamp, want de mijnen bezoeken is niet zonder gevaar... Er waren in de afgelopen eeuwen al 8 miljoen mineros gestorven tijdens het werken in de mijnen en het instorten van fout gedynamiteerde gangen...

Vol spanning vertrokken we richting Cerro Rico... met een busje waarvan de motor bloot lag en de chaufeur af en toe wat water over goot om niet te overhitten...
We kauwden wat coca-blaadjes, niet echt lekker maar een goed middel tegen de hoogte.
Roberta toonde ons voor we binnen gingen ook even hoe een dynamite-staafje werkt ;-)

Als we boven kwamen kregen we de eerste shockerende beelden: kinderen van 15 die volgeladen karretjes met stenen naar buiten reden.

Daar waren dan de vrouwen aan het werk die de steengruis doorzochten op zilver.

Onder de mijnwerkers zijn er 3 standen: de laagste zijn meestal beginners die als assistentjes werken en de karretjes duwen (ze verdienen 100 bolvianos per week), de 2e rang zijn iets oudere (of mannen die zich bewezen hadden) die in de gangen hakten (zie het filmpje op onze Youtube), de 3e zijn de primero´s de bazen, zij verdienen het meest (10.000 bolivianos in de week).

De mineros werken van minimum 8u per dag tot een 36u. In mijngangen gevuld met gassen zoals arsenicum. Wat we binnen te zien kregen tart alle verbeelding; de werktoestand is verschrikkelijk.. warm - vochtig - stank - smalle, bijna ondoorgaanbare gangetjes waar ze met hun kruiwagentjes doorworstelden terwijl er dan nog toeristen passeren die hun komen aangapen.

Om de pijn wat te verzachten krijgen ze giften van de bezoekers.
De meeste mijnwerkers houden het maar 30jaar vol in de mijn. Dan is hun lichaam op 45jarige leeftijd volledig versleten.

Het dieptepunt was een hol dat vol stof hing waar de mannen aan het boren waren op zoek naar een nieuwe zilverader. Deze mannen houden het meestal maar 10jaar uit in de mijn.

Om in deze werkomstandigheden te kunnen werken, kauwen ze constant coca-blaadjes en drinken ze 96graden alcohol bij het aanbidden van hun mijngod Tio (de beschermer van de mijn). Langs dit beeld moesten wij ook passeren om de goede afloop van ons bezoek af te dwingen.
We goten alcohol over de voeten en zeiden Pachamama (moederaarde) en Cerro Rico en dronken een slok...

Toen we buiten kwamen, was iedereen van slag en hadden we een halfuurtje nodig om te bekomen van deze afschuwelijke toestanden.

Hopelijk komen er snel betere tijden voor deze mensen... en wij in België maar zagen over saai en slecht werk, we zouden allemaal eens een week in de mijn moeten gaan wroeten, we zouden snel content zijn.

• Convento de Santa Theresa

´s Middags kwamen we dan terecht in het hyper-catholieke-koloniale Bolivia, het klooster van Santa Theresa.
Hier werd je als ´tweede´dochter van gegoede gezinnen verplicht naartoegestuurd om vanaf je 15 jaar voor altijd in het klooster te zitten:
2 uur per dag mocht er maar gesproken worden; de rest was bidden mediteren en borduren...
Het enige contact met de buitenwereld en familie verliep door tralies, in het begin volledig gesloten met pieken, na het 2e vaticaanse concilie met gaatjes zodat de familie aangeraakt kon worden.
Als de buitenwereld iets van de zusters wilde kopen werd dat door een caroussel gedaan, een soort doorgeefluik. Geld erin, toertje draaien en koopwaar meenemen.

Wat een bizarre dag vol emoties was dit. Om deze af te sluiten was het nog stoet in de straten van Potosi (zie het filmpje op onze Youtube) en gingen we heupwiegend op zoek naar een restaurantje dat deze keer niet zo meeviel.. het wordt wennen.

Vandaag werden we nog eens getrakteert op een stoet/processie en namen we rust om te bekomen van gisteren.

Adios todos!